Eind oktober van 2018 stond ik aan de poort.
De plek van overgang, tussen het oude leven naar de “tussenwereld”.
Vier dagen alleen in de wildernis, op de flank van een berg in een vallei in de Alpen.
Vier dagen met alleen water, een slaapzak, dekzeiltje en mijn drum.
Vier dagen om te bidden, te vasten, te verbinden.
Om het oude achter te laten en ruimte te maken voor dat wat in mij geboren mag worden.
Om later weer terug door de poort te gaan en het nieuwe leven te omarmen.
Een prachtige, intense en vervullende reis.
Hieronder een stuk wat ik heb geschreven vlak na de Quest.

Midden in de nacht werd ik met een schok wakker.
Ik zat rechtovereind in bed en wist: ik ga het doen!
Het zaadje voor de Quest was geplant.

De Vision Quest. Woorden vol mythe en mysterie, visioenen en ontbering.
De markering van een overgang, van hier naar daar, van volwassen worden. Van afsluiten en opnieuw beginnen.
Naarmate de tijd verstreek kwam het zaadje omhoog. Vanuit de duisternis van het onbewuste nam het van alles mee. Mee naar het licht.
Patronen lieten zich zien, pijnen werden gevoeld en verstrikkingen werden helder.
Het voorwerk was lang en soms intens.

De ontlading, even voordat ik door de poort ging was groots en machtig. De (mannen)kracht geweldig!

En dan, door de poort naar de tussenwereld.

Mijn plek innemen. Mijn plek innemen!
Ik weet precies waar hij is. Hoef niet te zoeken.
Onder de bescherming van de boom.
Mijn plek, precies omsloten door de vooraf gemaakte gebedszakjes. Hoe wonderlijk.
Mijn plek. Wonderlijk, mooi en echt.

Ik zit en ik luister. Naar de geluiden van de natuur. Naar het ruisen van de beek, het fluisteren, het brullen van de wind.
Ik zit en ik zie. De Engel, de machtige Adelaar, meneer spin, vlinders, het licht van de bomen en de bergen.
Ik zit en ben stil. Voel het pulseren van moeder aarde, voel het ritme van de natuur.
Ik zit en ik bid. Praat met de bomen, de vlinders. En krijg antwoord.
Ik praat met de kosmos, met de sterren. En krijg antwoord.
Ik krijg antwoord van de rotsen, van de windrichtingen.
Het is goed. Neem je plek in.

Er is een visioen, een droom. Ik ben er. Ik ben hier! In mijn eigen ritme, en mijn heel eigen kleur.

Ik ben aangesloten op het trage ritme van de natuur. Voel me één, verbonden. Geen ik en jij, geen dit en dat. Er is alleen Één.

Ik ga terug, wil niet en ook weer heel graag wel. Terug naar de wereld. Met al zijn verwarring en chaos. En ook met al zijn eenvoud.

Het woord aan de poort is thuiskomen. Ik ben thuis. Op mijn plek.
De rite de passage is volbracht.

Of is het nu pas begonnen?