Van strijden naar krijgerschap

Een groot deel van mijn leven heb ik gestreden. Ik was een vechter voerde strijd om gezien te worden, om er te mogen zijn.
Ik streed voor de aandacht van mijn vader. Ik streed voor de liefde van mijn moeder.
Ik voerde strijd tegen het systeem waar ik in mee moest, met scholen en regels waaraan ik moest voldoen.
Ik streed om waardering, een schouderklopje. Voor vrienden, respect en trots.
In die strijd voelde ik me vaak eenzaam en onbegrepen.
Dit is later op allerlei manieren in verkapte vorm doorgegaan. Ik bleef naar waardering zoeken in de buitenwereld.
Wie ziet mij, wie gelooft in mij? Wie snapt mij?

Totdat ik, nog niet eens zo heel lang geleden, de strijd heb gestaakt.
Ik was het zó beu! Ik was het drama zat. Het werkt gewoon niet.
Ik besloot om de wapens op te bergen. Om de verdediging te laten rusten.
En besloot om aan mezelf te geven waar ik zo lang voor had gevochten.
Waardering, liefde, aandacht en warmte.
Mezelf zien voor het prachtige mens wat ik ben.
Een heerlijke Man, met een schatkist vol aan talent en ervaring.

Lang geleden hoorde ik een man de intentie uitspreken “ik wil niks meer te verdedigen hebben”. En zo door de jaren heen kwam die uitspraak af en toe eens voorbij.
Nu, wanneer in een discussie mensen met allerlei wapens aanvallen is er alleen de ontwapening. Er is geen verdediging meer. Er is geen aanval meer. Er zijn niet langer wapens.
Wanneer dit wordt uitgesproken en gevoeld, dan gebeurt er iets wonderlijks; De aanvaller kijkt wat bedremmeld, de wapens hebben geen effect.
Er wordt niet meer verdedigt, niet langer aangevallen.
“Hoe moet ik nu deze discussie voeren/winnen”?
En de energie van een gespannen situatie draait volledig om.
Wanneer ik stop met strijden…

Nu zet ik mijn vaardigheden als krijger dienend in.
Dienend aan dat waar ik gelukkig in ben.
Dienend aan dan dat wat ik hier te doen heb. Aan mijn missie.
Dienend dan mijn vrouw en levenspartner. En aan alle mensen die mijn pad kruisen.